Τα τελευταία χρόνια ο λαογραφικός τρόμος ακμάζει εκ νέου, τόσο στη λογοτεχνία (βλ. π.χ. συγγραφείς όπως οι A. Nevill,J. Langan, R. Oliver, M. Valentine, L. Barron και R. Campbell) και στον κινηματογράφο (βλ. π.χ. Midsommar και Witch), όσο και εντός ενός γενικότερου αισθητικού και πολιτισμικού φάσματος (βλ.Occulture). Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στρεφόμενοι προς αυτόν ή προς συγγενή σε αυτόν υποείδη, αναζητούν, κατ’ αντιστοιχία με τους πρωταγωνιστές των αλλόκοτων αυτών ιστοριών, τα μέσα χάρις στα οποία θα μπορέσουν να παρέμβουν στην καθημερινότητά τους, να έρθουν σε ρήξη με τις κυρίαρχες τάσεις, τις διάφορες μορφές καταπίεσης, την αστικοποίηση, τον υλισμό και προπάντων την απομάγευση της ζωής και του περιβάλλοντος χώρου τους. Έτσι, δια μέσω της παραπάνω αντίδρασης, αποπειρώνται να έρθουν σε επαφή με έναν κόσμο ο οποίος ορίζεται από διαφορετικούς ρυθμούς, αξίες και κανόνες, ενώ παράλληλα βρίσκεται σε τόπους παραμεθόριους• σημεία στο χώρο και στο χρόνο, τα οποία, κουλουριασμένα ανάμεσα στα σύνορα των κόσμων, διαρκώς διαπραγματεύονται τη σχέση του ανθρώπου με όσα υφίσταντο πριν, πέρα και έξω από εκείνον.
Σε μια post-covidπερίοδο, συνεπώς, όπου ο άνθρωπος συνειδητοποίησε και βίωσε —«ιδρυματοποιημένος» πλέον— τον εγκλεισμό του εντός της πόλης, του σπιτιού του, του δωματίου του κ.λπ., δεν μοιάζει παράλογη η αναζήτηση τρόπων επανοικειοποίησης του παρελθόντος, της ιστορίας, της λαογραφίας, των παραδόσεων και των τραγουδιών, οι οποίοι θα καταστήσουν εφικτή την επαναμάγευση της πραγματικότητας και την υιοθέτηση/κατασκευή νέων μοντέλων ενδυνάμωσης (βλ. μάγισσες και φεμινισμός).
Κάθε κοινωνία, ωστόσο, στοιχειώνεται από την ιστορία της και τα τραγούδια που εκείνη σκάρωσε μέσα στους αιώνες. Ο κόσμος της υπαίθρου —εκ του οποίου οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επί της ουσίας απομακρυνθεί—, απορομαντικοποιημένος, είναι κι αυτός λερωμένος από τις δικές του ενοχές και μυστικά, από τις ανοίκειες γωνίες του, τις σκοτεινές φυλλωσιές και τα ξεχασμένα ερείπια, από τους αρχέγονους και τους καινοφανείς φόβους της ανθρωπότητας, από τα τέρατα, τα φαντάσματα, τα ξωτικά, τις μάγισσες και τους ανθρώπους του. Κανείς δεν μπορεί, λοιπόν, να σταθεί στα όρια του ανθρώπινου πολιτισμού δίχως να έρθει σε επαφή με τους κατοίκους του «αλλόκοσμου».
